Zuid Nieuw Zeeland

Op derde kerstdag hitch hike ik weer terug naar boven, naar Taupo. Een vriendin van Yvonne is enkele jaren geleden met man en twee jongens deze kant op verhuist. Ik heb haar nog nooit gezien maar Nanda heeft me uitgenodigd en ik logeer twee nachten bij hen thuis.

Het is heerlijk om in een normaal huis in een gezin te zijn. Nanda's nicht is er met haar twee kids en de mannen zijn een weekendje weg. Een huis vol rennende kinderen, grote tuin, hond, kat, 2 schapen en zelfs een biggetje. Nanda haar jongens praten met een fors Engels accent, ze spelen buiten en wij drinken wijn en ouwehoeren in het Nederlands. Ik kom ondanks de hectiek van een gezin vol met rondrennende jongens tot rust.

Samen met een Nederlands meisje, Irène, dat ik voor de kerst in Rotarua heb ontmoet, doe ik de alpine Tongarero crossing. Een 20 kilometer lange hike over een vulkaan. Het weer is niet best, maar de waarschuwingsborden wat betreft de seismische activiteit flitsen niet rood op. De hike is geweldig, hoewel we boven aangekomen naar een foto kijken van hoe het uitzicht had moeten zijn. Dit terwijl we midden in een regenwolk zeiknat staan te worden, we zien geen hand voor ogen. De mist heeft voor prachtige plaatjes gezorgd in de krater en op de weg naar beneden trekt het langzaam open. Als we in onze shuttle terug naar het hostel zitten grapt de buschauffeur door de intercom: 'If you look left, you CAN see the top of the Tangarero, it will be a beautiful afternoon up there.'
Wij trakteren onszelf op niet koken en maken voorzichtige plannen voor na oud en nieuw op het zuid eiland. Op de 31e hitchhiken we samen naar Wellington waar we per toeval het zelfde hostel hebben geboekt. Nog meer toeval: mijn oude reisgenootjes Trevor en Greta logeren er ook, evenals de oud reisgenootjes van Irène.

We kijken met zijn allen naar het vuurwerk vanaf de kade en gaan de kroeg in. Halverwege de eerste dag van ons nieuwe jaar eten wij pannenkoeken terwijl in Europa het nieuwe jaar nog moet aanbreken.

Met de pont steek ik op twee januari over naar het zuider eiland. Eerst gaan alle auto's, vrachtwagens, motorhome's en campervans de boot op. Wij lopen langs de voertuigen naar boven voor de drie uur durende oversteek. De geur van uitlaatgassen op het autodek is me vertrouwd. Het is druk maar buiten op het dek heb ik eerst een prachtig uitzicht op de stad vanaf het water, later aan de zuidkant op de Marlborough Sounds. Picton is een klein maar schattig dorpje in een baai. Net groot genoeg om er een rustige dag door te brengen terwijl ik wacht tot Irène aankomt.

Samen liften we naar Christchurch om de auto op te halen die we voor een week zullen huren. Tijdens onze rit, zuidwaarts langs de kust, vergaap ik me aan het uitzicht. Wat veel mensen me al hadden verzekerd, maar wat ik voor onmogelijk gehouden had, is waar: de natuur hier is zo mogelijk nog mooier dan op het noorder eiland. De heuvels hebben tegen zonsondergang een gouden gloed, die langzaam veranderd in diep paars. In de dalen lichten felgroene velden vol druivenranken op.

We rijden in onze Toyota weer noordwaarts, kijken walvissen in Kaikoura, vanaf een tourboot, terwijl dolfijnen op de boeggolf meezwemmen. We kopen kampeerspullen en rijden omhoog, via Nelson, de sounds in. We kamperen op een kleine camping in de French Pass. De weg erheen is adembenemend. Groene stijle heuvels met grijze rotsblokken en loslopend vee. De oceaan is overal om ons heen terwijl we steeds verder de hoge landtong overrijden. We slapen op het uiterste puntje aan de rand van een kleine baai met het geluid van de golven in onze oren.

De volgende dagen rijden we door Tasman National Park. We kamperen op een camping waar delen van The Hobbit opgenomen zijn. Groene velden met her en der grote grijze rotsen, afgewisseld door naaldbossen, komen ons vaag bekend voor. De campground heeft stromend water dat verwarmd word met behulp van Solar Pannels, voor de buiten douche onder een parasol. We kamperen in andere baaien en bossen, rijden halve of hele dagen. We stoppen om te hiken, te zwemmen of bij het volgende adembenemende uitzicht. We luisteren, bij gebrek aan radio ontvangst, naar twee cd'tjes van een Kiwi die Irene heeft gekocht. Na twee dagen zingen we naast de ons al bekende covers ook de, ons eerst onbekende, eigen nummers mee die ons voor altijd aan deze roadtrip zullen herinneren.

Na in een week het hele noordelijk gedeelte van het Zuidereiland gezien te hebben brengen we onze auto terug naar Christchurch en liften naar de camping halverwege Arthurs Pass waar we onze tent al hebben opgezet. De avond, een dag na de aanslag op Charlie Hebdo in Parijs, brengen we door met een Fransman die zichtbaar aangeslagen is door het nieuws en verteld ons wat deze gebeurtenis voor hem betekend.

We liften door, over Arthurs Pass via Hokitika, naar Fox Glasier. We rijden drie dagen met een Belgische fotograaf mee, we stoppen om de haverklap voor foto's en doen de eerste dag van de drie dagen lange Routburn Track. De kiwi's en toeristen op de route zijn altijd in voor een praatje. Aangekomen bij de Falls Hut waar de meeste wandelaars overnachten voordat zij de volgende dag, met bepakking, deel twee van de track doen, dreigt er onweer. We haasten ons de 2,5 uur naar beneden en slapen voor het eerst sinds dagen weer in een echt bed, in Queenstown.

Irene en ik splitsen hier op. We zijn elkaar zeker nog niet zat maar het is toch fijn om weer zelf op pad te gaan. Het gevoel van op avontuur zijn herleeft als ik om 6 uur s'morgens met m'n backpack door de regen naar de bus loop. Jammer dat het in Te Anau, waar ik drie uur later aankom, zo mogelijk nog harder regent. De rest van de dag breng ik door met plannen maken voor mijn laatste week Nieuw Zeeland. Ik stuur een vriend een berichtje of hij met me wil gaan kamperen bij Mount Cook en boek een tripje naar de Milford Sounds.

Het mooie aan een reis als deze is dat je altijd onder de mensen kan zijn als je dat wilt. Na twee weken constant mensen om me heen gehad te hebben vind ik het wel even fijn om een dag alleen door te brengen. Toch eindig ik s'avonds met een grote groep nieuwe vrienden in een restaurantje.

Twee dagen later ben ik terug in Queenstown om vanaf daar mijn laatste tripje in Nieuw Zeeland te beginnen. Lenny en ik zijn overenthousiast over ons campingtripje en vooral onvoorbereid. Maar dat mag de pret niet drukken, we regelen een permit om te mogen vissen en kopen een hengel.
Tijdens het rijden veranderd het landschap om de zoveel kilometer weer drastisch. Regenwoud, vulkanen, gletsjers, uitgestrekte stukken woestijn en stranden in alle kleuren met palmbomen. Vaak zijn er 3 of 4 tegelijk te zien. Typerend voor Nieuw Zeeland.
We kamperen aan een hemelsblauw meer met zicht op de besneeuwde toppen van Mt Cook. We doen een poging ons dinner te vangen maar het blijft bij brood, kaas en wijn.
De helderste sterrenhemel die ik ooit heb gezien verlicht ons terwijl we met de enige anderen, op de free campground, kletsen en muziek luisteren. Tot niemand meer wat te zeggen heeft en we enkel nog op onze rug liggen te wachten op de volgende vallende ster.

We rijden door naar Mt Cook en doen een zware hike, op handen en voeten klimmen we tot 1800 meter. Het is de paar uren klimmen waard: boven aangekomen maak ik een sneeuwengel in mijn korte broek terwijl de besneeuwde bergtoppen en gletsjers ons omringen.

S'avonds splitsen we op, ik ga de volgende dag naar Christchurch, mijn laatste stop. Ik logeer bij Wanda en haar vriend thuis, die ik nog van de middelbare school ken. In haar huis kom ik weer een beetje tot rust, het voelt hier als vakantie. Na drie weken lang elke dag of elke andere dag reizen.

Op Wanda's stadsfiets, met helm, verken ik wat er nog van Christchurch over is. Vier jaar na de verwoestende aardbeving is het centrum op regenachtige dagen nog altijd leeg en deprimerend. Alles doet denken aan datgene dat een vierde van de inwoners heeft laten vertrekken. Het grootste gedeelte van de percelen is leeg, of nog bezaaid met de brokstukken van wat het drukke uitgaanscentrum van de stad was. Op enkele van de overige percelen staan oude voorgevels nog overeind, vast geklonken aan hoog opgestapelde zeecontainers. Met hun lege ramen lijken ze te wachten op nieuwe achterkamers. Zodat er in de toekomst weer mensen door de, nu nutteloze, deuren zullen wandelen.

Op zonnige dagen als deze bruist de stad. Er word gebouwd, en puin geruimd. Elke dag zijn er weer andere wegen afgesloten en rijden de bussen een andere route. Christchurch is het natuurgeweld, waarbij wonder boven wonder maar 130 mensen omkwamen, nog lang niet vergeten. Maar er word weer gewerkt aan de toekomst.

Vanaf hier begin ik aan het derde deel van mijn reis. Op 28 januari neem ik op het vliegveld in Christchurch afscheid van Wanda en zie ik, in Sydney, de eerste echte vrienden die ik op mijn reis heb gemaakt weer terug. Andrea en Ryan, die ik in Rusland heb ontmoet, ontvangen mij met open armen, en een paar flessen wijn. Mijn reis door Australië begint goed.