China

De trein van UB naar Beijing vertrekt vroeg op dinsdag 14 november. Als ik mijn coupe binnen stap zit er al een koppel. Ik stel me in het Engels voor maar als zij hun namen noemen, Brenda en Sjouke, gaan we snel over op Nederlands.

Brenda en ik ouwehoeren de hele reis heerlijk over van alles en niets. We praten over dingen die je alleen met andere Nederlanders kan bespreken. Lachen om grappen die je tegen mensen met een andere nationaliteit niet durft te maken en onze coupe is een grote bende.

Bij de grens is het weer hetzelfde verhaal: lang wachten, formuliertjes, paspoorten inleveren. Het verschil is dat we de trein niet uit mogen, de onderstellen worden vervangen voor onderstellen die op de chinezen sporen passen en dat de prodovnik ons meld dat we heel snel onze coupe moeten opruimen omdat de douaniers hun werk zo niet kunnen doen.

Midden in de nacht rijden we na bijna 10 uur de grens met China over.

In Beijing blijken we hostels geboekt te hebben die vlak bij elkaar liggen en we nemen met zijn drieën de metro. Op het treinstation maak ik voor het eerst kennis met de immense mensenmassa's die je overal in China tegen komt. Op stations, straat, in musea, winkels, parken etc. Grote hoeveelheden duwende en dringende kleine mensjes die allemaal druk naar iets onderweg zijn, en die daar allemaal als eerste willen aankomen. Gelukkig ben ik een kop groter dan de gemiddelde Chinees dus voel ik me niet helemaal een schaap in deze langzaam voortbewegende kudde.

Bren, sjouk en ik spreken af om samen op te trekken en na Beijing samen door te reizen. Ze zijn allebei ziek van al het schapen en geitenvlees dat ze in Mongolie hebben gegeten en doen het een paar dagen rustig aan. In mijn hostel ontmoet ik direct leuke mensen waarmee ik optrek. We zien parken, tempels, pleinen, de Great Wall en de Hutongs: buurten die bestaan uit levendige smalle straatjes met oude houten huizen. Gevuld met winkels en restaurantjes. Met bakfietsen staan handelaren in de straten: van sokken tot huisdier je kan hier alles vinden wat je maar nodig hebt. En ik eet veel op straat. De chinezen schreeuwen en rochelen de hele dag. Wat ze ophoesten van het leven in de smog spugen ze op de grond, binnen of buiten. Een smerige gewoonte waar ik na een maand nog niet aan gewent zal zijn.

Brenda, Sjouke en ik doen gezamenlijk een poging tot een dagtripje naar het Zomer Paleis. We huren fietsen en trappen dapper het Beijingse verkeer in. Taxi's, bakfietsen, bussen, muisstille elektrische scooters, gewone fietsen, voetgangers en alle soorten en maten aan vrachtverkeer zigzaggen hier toeterend en bellend langs elkaar heen.
Het Zomer Paleis blijkt toch iets verder weg dan we hadden gedacht en we komen vijf minuten voor sluitingstijd aan. Voor Sjouke, die de nacht ervoor nog koorts had, is het allemaal iets te veel. We zetten hem op de metro en terwijl het donker word fietst Brenda, als een geoefend Amsterdammer, met twee fietsen de 15 kilometer terug. Terwijl ik achter haar fiets en aanwijzingen roep: 'scooter links! Twee fietsers halen je rechts in! Taxi!' Terug in het hostel trakteren we onszelf op een biertje voordat Bren gaat kijken hoe het met Sjouke is.

Na een week zijn we zat van de smog en is Sjouke genoeg aangesterkt om verder te gaan. We gaan naar Pingyou: een stad waar, binnen de oude stadsmuren, alle oude houten Chinese huizen nog staan. Met de oude huizen is het gebrek aan centrale verwarming gebleven en vanwege het stoken op steenkool is de smog hier nog erger dan in Beijing. Als we over de stadsmuur lopen zien we de dikke donkergrijze rook uit de schoorsteentjes komen. Ik koop overtuigd een mondkapje maar voel me met het ding op toch een beetje belachelijk.

Als ik op de muur het oude stadscentrum van Pingyou rondloop bedenk ik me dat ik nog nooit zoveel bouwerken heb gezien als hier. Rond veel Chinese steden staan nu nog steeds, of stonden ooit, deze oude stadsmuren ter bescherming tegen de Mongolen. De muren zijn vele meters hoog en dik, met om de zoveel meter een toren.

Deze bouwdrift zit blijkbaar diep geworteld want overal waar ik kijk in China word vandaag de dag nog steeds gebouwd. Flatgebouwen, hotels en winkelcentra worden uit de grond gestampt. Of dit nou in de bergen, tussen de rijstvelden, is of in het centrum van een miljoenen stad. Of de bouwmaterialen gewoon met vrachtwagens aangevoerd kunnen worden of met behulp van paarden de bergen op moeten. Of het nou gaat om appartementencomplexen voor de naar de stad trekkende werkenden of voor de naar het platteland trekkende toeristen. Het maakt niet uit. De 'vooruitgang' zie je overal.

Na twee dagen trekken we door naar Xi'an om het terracotta leger te zien en we slenteren door de moslim buurt waar we onze ogen uit kijken. Overal varkens en kippenklauwen als tussendoortje. Gefrituurde inktvis op stokjes en ingewanden van vrijwel elk dier zijn hier te verkrijgen. Vrouwen in China tillen hun baby's de gehele dag rond in vel gekleurde pakketen stof. Zodra ze het kunnen lopen kinderen los rond. Ouders, grootouders, iedereen is opvallend lief en leuk met de kleinsten. Het 1-kind beleid dat de Chinese overheid voert zal hier wel aan ten grondslag liggen.
Alle kleintjes lopen in een broekje waarvan de naad tussen de benen niet is dicht gestikt. Zo hoeven ze, op staat, alleen maar te hurken als ze iets moeten. Ik vind het smerig, want een kind gaat ook gerust midden in een restaurant. Maar toch smelt ik voor de loslopende hummels met blote billetjes in apenpakjes die naar ons, blanke mensen, staren.

De mode van de gemiddelde volwassen Chinees is niet van een veel hoger niveau. Witte benen zijn gewild, want blanken zijn hier het schoonheidsideaal. Dus dragen vrouwen leggings in een extreem lichte huidskleur. Mensen laten hun honden (die overigens ook allemaal een tweedelig outfit dragen) uit in een huispak waarbij de pakken van Roy Donders als haute couture afsteken. En jonge stelletjes hebben gerust matchende sneaker, gewatteerde winterjassen en bijpassende handtassen. (Ja ook jongens dragen hier zo'n handig ding, zonder schaamte..)

Dat blank het schoonheidsideaal is merk je ook aan dat giechelende schoolmeisjes met je op de foto willen. Ook de jongens willen graag en als ze de moed hebben om het te vragen lach ik even in de camera, terwijl ik boven een halve schoolklas uittoren. De meeste mensen maken gewoon foto's zonder het te vragen, iets waar ik op een gegeven moment alleen nog maar laaiend van kan word. Net als van het ongegeneerd staren, terwijl ik drie uur heb geslapen omdat ik een vlucht moest halen om 4 uur snachts en inmiddels, 10 uur later, nog steeds in bussen en taxi's zit om mijn bestemming te bereiken. Op deze momenten is mijn geduld voor dit redelijk onbeschofte rochelende volk even op.

Na het intrigerende terracotta leger gaan we door naar Guilin. Dit is voor een week onze thuisbasis vanwaaruit we verschillende tripjes maken. In de bus naar Ping'An word mijn grootste angst werkelijkheid: ik word ziek, terwijl we nog ruim een uur moeten. Met diaree remmers red ik het tot het station waar we moeten overstappen en hier zijn de openbare toiletten de ergste tot dan toe. Er is een lange goot om boven te hurken met enkele muurtjes, geen deuren. Ik huil en voel me extreem zielig terwijl ik zoveel mogelijk probeer uit het zicht van de nieuwsgierige Chinese blikken te blijven. Maar ik voel me gelukkig gauw beter.
We doen een 6 uur durende hike door de bergen en rijstvelden tussen Ping'an en Dazai en fietsen langs de Li River tussen het karst gebergte. Het is heerlijk om uit de grote stad weg te zijn, Guilin heeft namelijk maar zo'n 800.000 inwoners.. Maar we zien prachtige dingen.

Aan het eind van de week neem ik afscheid van Sjouke en Brenda. Zij gaan richting Vietnam en ik vlieg naar Shanghai om een week later vanaf daar naar Auckland te gaan.

In Shanghai waan ik me weer in het westen. Op de Bund heb ik een prachtig uitzicht op de skyline aan de overkant van de rivier. Waar nog steeds word gebouwd aan het tweede hoogste gebouw ter wereld. Elke dag verken ik de stad met weer iemand anders uit het hostel.

Met een Nederlandse jongen, die drie maanden in Shanghai heeft gestudeerd, en zijn vrienden ga ik op stap om Sinterklaas te vieren: niet naar de kroeg maar we gaan Clubben. Een fenomeen dat we in Nederland niet kennen en dat hier nog een extra draai krijgt.

De clubbazen willen blanken in hun clubs omdat westers nou eenmaal tof is en de blanken vermaken de rijke Chinezen die het echte geld binnen brengen. Zij betalen proppers per blank hoofd dat ze binnen krijgen.

Als ik de club binnen kom in m'n jeans en op m'n wandelschoenen (ik heb geen andere schoenen en m'n zwarte broek is nog smeriger dan deze..) moet ik mijn naam op een formulier schrijven. Ook schrijf ik op dat ik van Georgie ben, onze propper van de avond.
Langs de rand van de dansvloer staan banken en lage tafels opgesteld, afgeladen met chique hapjes en koelers vol met flessen Moët. Op de banken hangen oude/dikke/rijke Chinese mannen. Chinese hoertjes kijken verveeld terwijl ze er naast zitten en aan hun champagne nippen. Op de dansvloer staan voornamelijk buitenlanders lam te dansen.
Elke proper heeft een tafel in de club waar de champagne en de wodka gratis blijft vloeien voor de witten. Zelfs als we op huis aan gaan kunnen we de dikke rij voor de garderobe gewoon passeren en worden wij direct geholpen. In het toilet houd een dame de deur voor me open en geeft ze me een handdoekje aan nadat ze de kraan voor me dicht heeft gedraaid en elke tafel heeft een eigen bediende die de flessen aanvult en de boel netjes houd. Om de zoveel tijd komen er schaars gekleden gogo danseressen het podium op. Ik kijk mijn ogen uit naar dit verbazingwekkende gebeuren aan de andere kant van de wereld: de hele stapavond heeft me 14 yuan (2 euro) gekost, voor de taxi heen en terug, terwijl ik decadent champagne heb staan drinken alsof het goedkope kroegwijn was.

Op dinsdag 9 december vlieg ik van Shanghai Pudong naar Auckland, New Zealand. Waar een totaal andere wereld op me wacht. Een wereld waarin alles me zoveel gemakkelijker af zal gaan dan in de drie landen die ik tot nu heb bezocht. Zonder gerochel, Siberische temperaturen en op elke straathoek een andere misselijkmakende geur. Maar hoe erg ik ook uitkijk naar iets westers, ik vind het gek om China te verlaten en daarmee het eerste deel van mijn reis af te sluiten. Bijna 6 van de +/- 30 weken zitten er al op!