New Zealand Noord

13 uur in een vliegtuig is lang. 13 uur in een vliegtuig tussen enkel chinezen is echt heel lang en geen pretje. Er gebeuren rare dingen. Niemand luistert naar de bemanning, iedereen wissels constant van stoel, oudere dames doen sport oefeningen in het gangpad, we krijgen op de raarste tijden (lees 2:30 snacht) warm eten voor geschoteld en om 10 uur s'ochtends (Chinese tijd) word de film die ik kijk onderbroken voor een gezamenlijke Tai Chi les. Landen in Auckland is een opluchting. Het is warm, de zon schijnt en de lucht is fris en gezond.

Op zoek naar mijn bus richtig de stad realiseer ik me dat ik gewoon aan iemand kan vragen waar ik moet zijn: iedereen spreekt Engels! Wat een verschil en gemak. Iets waar ik heel snel aan zal wennen en waar ik langzaam ook een beetje laks van word.. (alles komt hier namelijk toch wel goed..)

Als ik uit de bus stap en richting mijn hostel loop ruik ik bloesem: lente en natuur. Iets waar ik een week later, na een maand winter in een land met ernstige luchtvervuiling, nog steeds verrukt over kan zijn.

Dat het hier lente is, is ronduit gek. Alles is groen en fris, het is rond de 20 graden. De mais staat nog niet kniehoog.

Mijn behoefte aan frisse lucht is groot en ik wil op mijn eerste dag direct naar zee. Greta, een Duits meisje uit mijn hostel, vergezeld me. In de stad komen we Trevor tegen, een Amerikaanse jongen, die ook met ons mee gaat. Auckland is fijn, de haven, de schepen, wandelen over de kaden. Als ik opmerk dat ik het heerlijk vind en van dit alles geniet word ik uitgemaakt voor typische Dutch Girl. Zou dat er iets mee te maken hebben? Met mijn voorliefde voor het water, het strand, grote containerschepen en het fluiten van de wind langs de masten van zeilboten? Ik hou het er voor alsnog bij dat ik er vooral behoefte aan had na China, aan frisse lucht.

Trevor, Greta en ik trekken vanaf dan samen op. Nog twee dagen in Auckland, een dag heen en weer naar Waiheke eiland en uiteindelijk samen noordelijk richting Whangarei.

Hier besluiten we een auto te huren en op zoek te gaan naar de zon. Het regent al een week onophoudelijk.
Auto rijden is iets nieuws: aan de linker kant van de weg en in een automaat (want onze Amerikaan heeft niet geleerd te schakelen). Greta rijd het eerste stuk en ik lees kaart. Het links rijden wend snel. Maar als ik even afgeleid ben terwijl we de highway opdraaien krijg ik toch een hardverzakking zodra ik weer opkijk. Mijn gevoel zegt dat dit dodelijk gevaarlijk is en mijn lijf reageert direct. Paniekerig roep ik iets als: verkeerde kant! Gelukkig doe ik dit in het Nederlands en reageert Trevor snel voordat ik Greta van slag maak. Ik ben lam in de benen.

In Pahia, The Bay Of Islands, logeren we bij Dan: een vriend van een vriendin van Greta. We komen natuurlijk niet met lege handen aan: bier en diner.

Dan is de typische surfer dude: blond met een gebruinde huid. Hij werkt bij de watersport verhuur shop op het strand en is extreem gastvrij. Het duurt niet lang of een open geslagen krant vol zelf gekweekte wiet komt onder de bank vandaan: spontaan word er besloten dat er cake gebakken moet worden en Taylor, Dan's huisgenoot, verdwijnt in de keuken. Vrienden worden gebeld, er word meer bier gehaald en we hebben een feestje.
De jongens kijken in de huiskamer youtube filmpjes van vallende surfers en er word hard gelachen, wij kaarten in de eetkamer. Het duurt niet lang tot RayRay en T hun gitaren erbij pakken.

Ze zijn beiden Gnapuhi, niet Maori zoals ik dacht. Dit verteld T ons een week later tijdens een Kajak tochtje. Er is een groot verschil. Voordat de Engelsen aan land kwamen hebben de Gnapuhi, die de officiële natives zijn, de Maori al aan land gehaald en alles geleerd: ook de taal. T is uitermate serieus over dit onderwerp en trots op zijn afkomst. De tatoeages op zijn benen zijn hier het bewijs van. Gnapuhi kunnen hier zijn exacte afkomst uit aflezen. Zijn vader, moeder, grootouders en meer zijn verbonden met en verweven in de ingewikkelde zwarte patronen. Het is zijn identiteitsbewijs zoals hij het zelf noemt.
Volgens kiwi's met wie ik dit bespreek zijn de Gnapuhi gewoon een bepaalde Maori stam, en in alle grote Maori attracties word er door de tour guides met geen woord over ze gerept.

De eerste avond is T, net als alle anderen, gewoon ook zo stoned als shit. Ik ben de enige die vriendelijk bedankt: op m'n 15e vond ik niets aan wiet, en nu nog steeds niet. Gelukkig spelen en zingen T en RayRay, de rest zit op een gegeven moment alleen nog slaperig voor zich uit te staren. Tijd om naar bed te gaan dus.

We zijn in een van de mooiste baaien van de wereld maar het regent pijpenstelen. Greta en Trevor willen een dag binnenblijven en ik ga er alleen op uit. Ik geniet ervan om weer iets zelf te ondernemen. Ik rijd, na T te hebben geraadpleegd, naar een dorp met een muziekwinkel en koop een mondharmonica voor mezelf. Met de insteek dat ik iets nuttigs met deze 8 maanden kan doen: dit ding leren bespelen.

De dag erna rijden we verder noordwaarts. We kamperen in een prachtige baai op een bijna lege camping. De volgende ochtend schijnt de zon voor het eerst echt en kijken we vanaf het noordelijkste puntje van nieuw zeeland uit over het punt waar de Tasmanian Sea en de Pacific Ocean samen komen. We zitten gedrieën op het hoogste punt van Cape Reinga en worden stil van dit schouwspel.
Op de terugweg naar Pahia stoppen we om de zoveel tijd om te genieten van het uitzicht. Mijn, in Shanghai gekochte, nieuwe camera draait overuren.

Twee dagen later, in Pahia, hebben we een afscheidsceremonie bij T thuis. We schrijven een berichtje op onze eigen vlaggen en gaan met T en de vlag op de foto. We krijgen een kettinkje met een schelp er aan en ook een geknoopt armbandje. Een belofte dat we terug komen en een knuffel is het laatste.

Terug in Whangarei nemen Greta en ik afscheid van Trevor. Samen liften we naar Raglan, waar Greta een surf kamp heeft geboekt voor de kerst. Ik zet haar hier af, zoals het een echte moeder, die ik voor het meisje ben geweest, betaamd. Zelf lift ik door naar Rotorua.

Ik geniet van het weer alleen op pad zijn. Het reisavontuur-gevoel herleefd. Het liften gaat extreem makkelijk, zelfs al stap ik niet in elke stoppende auto in, altijd heb ik binnen vijf minuten een ride. Mijn regel is niet meer dan 1 man, of er moet ook een vrouw in de auto zitten. Ik ontmoet leuke, gekke, interessante en vooral hele aardige mensen. De man van het oudere Australisch koppen, dat me uiteindelijk bij mijn hostel afzet, drukt me een kaartje met hun nummer en adres in de hand: 'als je in Brisbane bent bel je maar! Je kan bij ons logeren en ik haal je van het vliegveld.' Een gebeurtenis die typerend is voor hoe de mensen hier zijn: vooral gastvrij.

In Rotorua ruikt het naar rotte eieren, de zwavelwaterstof is de boosdoener. De modder pruttelt, uit stukjes oerwoud stijgt stoom op en het borrelt in diepe kraters en meren met prachtige kleuren. Ik breng een lange ochtend door met een Brit, die me een lift gaf, in een park waar al deze eigenaardigheden van dichtbij te bekijken zijn.

Na een dag pak ik de bus naar Plimmerton. In dit kleine dorp aan zee heb ik een klein hostel geboekt voor kerst. Wat ik hoopte kwam uit: op kerstavond word er een diner georganiseerd. Ik maak geen furore met mijn Hollandse appeltaart: de oven doet stom en hij is veel te laat klaar. Samen met een Duits koppen (en twee flessen wijn) heb ik een gezellige kerst avond, en we genieten toch nog van mijn appeltaart als midnight snack.

Mijn twee kerstdagen breng ik overdag door in het museum van Wellington, samen met Trevor die toevallig ook in de stad is. We gaan naar de film en wandelen door de haven.

Als een Kiwi, die me een lift naar de stad geeft, vraagt wat het verschil is tussen de stranden in Nederland en Nieuw Zeeland zet me dat aan het denken. De Dutch Girl waar Trevor het eerder over had komt om de hoek kijken.

De stranden zijn hier kleiner, het zand meer geel, de zee is hel blauw, rustig en prachtig. Maar toch hou ik meer van de Noordzee in de winter: de diep donkere grijs/groene kleur, de witte schuimkloppen. Het geluid van de golven en meeuwen, dat hier toch echt anders klinkt, en het brede strand van Vlieland waar je tegen de wind in kan leunen. Misschien heeft het alleen te maken met kerst en dat ik voor het eerst sinds vijf jaar mijn zomer niet op Vlie heb doorgebracht. Ik mis Nederland een beetje en mijn familie erg.

Kerst is toch wat eenzaam zonder de mensen van wie je het meest houd om je heen. Dat het hier absoluut niet als kerst voelt helpt ook niet mee: de kerstversiering is een beetje zielig met 20 graden en zon. Ik moet aan de songtekst van Coldplay denken: 'it doesn't really feel like Christmas at all'. Als medicijn tegen dit beetje heimwee eet ik de hele dag chocola: want hé, tja.. Het is immers kerst.

Ik heb een geweldige tijd en geniet van de vrijheid die ik heb, van de mensen die ik ontmoet, van de dingen die ik zie: cultuur of natuur. Morgen ga ik eventjes terug naar boven: naar Taupo, om te hiken. New Years zal ik, 12 uur eerder dan jullie, in Wellington vieren. En op twee januari zit ik op de helft van mijn reis door nieuw zeeland, dan steek ik over naar het Zuidereiland.