Van Irkutsk tot Beijing
Door: Josje
Blijf op de hoogte en volg josje
18 November 2014 | China, Jingshan
De treinreis van Irkutsk naar Ulaanbaatar viel 100% mee na het stuk vanaf Moskou. Ook al moesten we de grens over.
Vijf minuten na vertrek besluiten we (Andrea, Ryan en ik) de dining-kart op te zoeken, maar we komen niet ver.. Als we onze prodovnik, die nog veel strenger is dan de dame in de vorige trein, vragen welke kant we op moeten blijkt er geen restauratie wagen op de trein te zitten. Als Andrea liefelijk probeert of de prodovnik misschien bier of wijn verkoopt krijgen we een snauw dat alcohol verboden is. Zelfs zit ze, samen met een Russische kerel, aan een wodkaatje dat ze vakkundig heeft geprobeerd weg te moffelen toen wij aan de deur klopten.. Dus we doen het de eerste avond zonder slaapmutsje.
De volgende dag komen we bij de Russische kant van de grens waar we onze paspoorten moeten laten zien, en inleveren. Ook krijgen we vier verschillende formuliertjes: of we iets aan te geven hebben, waar we heen gaan en vandaan komen en of we misschien ziekteverschijnselen hebben die op ebola kunnen wijzen.
Verkouden, hoesten, een pijnlijke keel en ook last van onze buik hebben we alledrie.. Maar Andrea en ik besluiten dat het beter is als we overal gewoon nee in vullen, iets waar Ryan nog aan twijfelt. Een uur lang is er een flinke aanloop van strenge Russen in uniform. Maar als we onze paspoorten terug hebben kunnen we de trein uit.
Als we uitstappen vraag ik onze prodovnik wanneer we terug moeten zijn. Ze snauwt een tijd en achter ons klapt ze de trap in en sluit de deur. Onze wagon is losgekoppeld en staat alleen op het spoor.
Het grensdorpje bestaat uit enkele huisjes en een koe. Na lang zoeken vinden we iets dat op een barretje lijkt. Hier slaan we bier in voor vanavond: Bavaria, Oettinger en Grolsch! Ik kan mijn geluk niet op.
Na een half uur hebben we het al koud en besluiten we terug naar onze wagon te lopen. Die blijkt niet meer op zijn plek te staan en lichte paniek overvalt ons.. Op een ander spoor staat een losse wagon en op hoog tempo benen we erheen: nummer 9! Grote opluchting bij ons alle drie.
De wagon torent hoog boven ons uit omdat het 'perron' niet verhoogt is, en de deur is nog steeds dicht. Ik maak de deur open (ik kan er, met mijn 1.70, als enige bij) en klap de trap uit. De prodovnik, die opeens Engels blijkt te spreken, is kwaad dat we zelf zijn ingestapt en we krijgen een standje. We voelen ons opstandige pubers en verstoppen het net buit gemaakte bier in onze nachtkastjes.
Het lange wachten begint: we staan in totaal 9 uren stil. Halverwege rijden we het stukje niemandsland tussen Rusland en Mongolië door en aan de Mongoolse kant herhaalt het hele tafereel met de paspoorten en formuliertjes zich. Het enige verschil is dat de Mongoolse douaniers kunnen glimlachen en dat onze coupe word doorzocht: we knijpen hem toch een beetje ivm de biertjes. Geen problemen verder en we kijken films op de iPad, drinken biertjes en eten de halve kilozak pretzels leeg die ik in Irkutsk heb gekocht.
De volgende ochtend komen we om half 6 aan in Ulaanbaatar waar we opsplitsen. Andrea en Ryan worden van het perron gehaald en ik wacht in het stationsgebouw op ene Bert de Groot, bij wie ik in Terelsj National Park zal overnachten.
Bert is een oud Amsterdammer die 18 jaar geleden tijdens zijn omzwervingen rond de wereld een mongoolse vrouw is getrouwd en in Mongolië is gaan wonen. Bert is ook altijd te laat, spreek Mongools Nederland en Engels door elkaar en schreeuwde constant in zijn oude Nokia.
Ik wacht dus een uur op het station voordat zijn driver me naar zijn appartement brengt, buiten het city-center, Bert zijn auto mag op maan- en donderdagen namelijk de stad niet in vanwege het laatste cijfer van zijn nummerplaat. Met een cd'tje van het Klein Orkest in de speler rijden we uiteindelijk pas tegen zevenen Ulaanbaatar uit. Uit de radio klinkt O, O Den Haag: 'de lange zij, een warme worst, supporters om je heen. En lekker kankeren op Theo van der Burgh en die lange van Vianen'. Bert kankert op de gestoorde automobilisten, de snelle opkomst van lelijke buitenwijken en de bakkers die nooit vers brood hebben.
We stoppen onderweg een keer of 5, voor koeienvoer, eieren, om te tanken en bij meerdere bakkers tot we brood hebben gevonden dat vers genoeg is.
Als we het National Park inrijden veranderd de, toch al niet zo beste, asfalt weg in een zanderig pad met gaten die rustig een halve meter diep zijn. Geen probleem voor de fourwheeldrive van Bert, iets minder voor mijn lege maag op de vroege ochtend. Maar de zon komt op en het uitzicht is verbluffend mooi.
Uiteindelijk rijden we het dorpje Terelsj door en steken we een half bevroren rivier over zonder dat we vast komen te zitten. Een kwartiertje later zijn we bij zijn Ger-kamp. Vier tenten en een schuur voor de koeien. De Mongoolse vrouw van Bert spreekt Engels en ze hebben drie kinderen.
Ik krijg bruin brood met Hollandse komijnekaas, die Bert zelf maakt. Voor s'middags staat de snert al op en s'avonds krijg ik aardappelen met jus en een huisgemaakte slavink. De tweede avond zelfs zuurkool. Wie had ooit gedacht dat ik Hollandse rookworst zou eten op het uitgestrekte platteland van Mongolië.
Ik verblijf twee nachten in het kamp, het is -20 •c. Ik stook het kacheltje in mijn eigen ger-tent op hout en s'nachts op kolen. Het toilet is een winderig hokje buiten, boven een gat in de grond. De hekken staan niet om het vee maar om de tenten en zo ver je kan kijken zie je natuur, met her en der een kudde koeien of paarden.
Voordat ik op de trein naar Beijing stap breng ik nog een dag en een nacht door in Ulaanbaatar. Onbegrijpelijk hoe een land, dat zo rijk is aan grondstoffen, zo onderontwikkeld kan zijn. De hoofdstad is een chaos, maar de zon schijnt en ik heb de hele dag, dus ik kijk mijn ogen uit terwijl ik rond wandel.
Donderdag 13 oktober stap ik s'morgens vroeg op de trein naar Beijing. Het laatste stuk van het eerste deel van mijn reis.
Vijf minuten na vertrek besluiten we (Andrea, Ryan en ik) de dining-kart op te zoeken, maar we komen niet ver.. Als we onze prodovnik, die nog veel strenger is dan de dame in de vorige trein, vragen welke kant we op moeten blijkt er geen restauratie wagen op de trein te zitten. Als Andrea liefelijk probeert of de prodovnik misschien bier of wijn verkoopt krijgen we een snauw dat alcohol verboden is. Zelfs zit ze, samen met een Russische kerel, aan een wodkaatje dat ze vakkundig heeft geprobeerd weg te moffelen toen wij aan de deur klopten.. Dus we doen het de eerste avond zonder slaapmutsje.
De volgende dag komen we bij de Russische kant van de grens waar we onze paspoorten moeten laten zien, en inleveren. Ook krijgen we vier verschillende formuliertjes: of we iets aan te geven hebben, waar we heen gaan en vandaan komen en of we misschien ziekteverschijnselen hebben die op ebola kunnen wijzen.
Verkouden, hoesten, een pijnlijke keel en ook last van onze buik hebben we alledrie.. Maar Andrea en ik besluiten dat het beter is als we overal gewoon nee in vullen, iets waar Ryan nog aan twijfelt. Een uur lang is er een flinke aanloop van strenge Russen in uniform. Maar als we onze paspoorten terug hebben kunnen we de trein uit.
Als we uitstappen vraag ik onze prodovnik wanneer we terug moeten zijn. Ze snauwt een tijd en achter ons klapt ze de trap in en sluit de deur. Onze wagon is losgekoppeld en staat alleen op het spoor.
Het grensdorpje bestaat uit enkele huisjes en een koe. Na lang zoeken vinden we iets dat op een barretje lijkt. Hier slaan we bier in voor vanavond: Bavaria, Oettinger en Grolsch! Ik kan mijn geluk niet op.
Na een half uur hebben we het al koud en besluiten we terug naar onze wagon te lopen. Die blijkt niet meer op zijn plek te staan en lichte paniek overvalt ons.. Op een ander spoor staat een losse wagon en op hoog tempo benen we erheen: nummer 9! Grote opluchting bij ons alle drie.
De wagon torent hoog boven ons uit omdat het 'perron' niet verhoogt is, en de deur is nog steeds dicht. Ik maak de deur open (ik kan er, met mijn 1.70, als enige bij) en klap de trap uit. De prodovnik, die opeens Engels blijkt te spreken, is kwaad dat we zelf zijn ingestapt en we krijgen een standje. We voelen ons opstandige pubers en verstoppen het net buit gemaakte bier in onze nachtkastjes.
Het lange wachten begint: we staan in totaal 9 uren stil. Halverwege rijden we het stukje niemandsland tussen Rusland en Mongolië door en aan de Mongoolse kant herhaalt het hele tafereel met de paspoorten en formuliertjes zich. Het enige verschil is dat de Mongoolse douaniers kunnen glimlachen en dat onze coupe word doorzocht: we knijpen hem toch een beetje ivm de biertjes. Geen problemen verder en we kijken films op de iPad, drinken biertjes en eten de halve kilozak pretzels leeg die ik in Irkutsk heb gekocht.
De volgende ochtend komen we om half 6 aan in Ulaanbaatar waar we opsplitsen. Andrea en Ryan worden van het perron gehaald en ik wacht in het stationsgebouw op ene Bert de Groot, bij wie ik in Terelsj National Park zal overnachten.
Bert is een oud Amsterdammer die 18 jaar geleden tijdens zijn omzwervingen rond de wereld een mongoolse vrouw is getrouwd en in Mongolië is gaan wonen. Bert is ook altijd te laat, spreek Mongools Nederland en Engels door elkaar en schreeuwde constant in zijn oude Nokia.
Ik wacht dus een uur op het station voordat zijn driver me naar zijn appartement brengt, buiten het city-center, Bert zijn auto mag op maan- en donderdagen namelijk de stad niet in vanwege het laatste cijfer van zijn nummerplaat. Met een cd'tje van het Klein Orkest in de speler rijden we uiteindelijk pas tegen zevenen Ulaanbaatar uit. Uit de radio klinkt O, O Den Haag: 'de lange zij, een warme worst, supporters om je heen. En lekker kankeren op Theo van der Burgh en die lange van Vianen'. Bert kankert op de gestoorde automobilisten, de snelle opkomst van lelijke buitenwijken en de bakkers die nooit vers brood hebben.
We stoppen onderweg een keer of 5, voor koeienvoer, eieren, om te tanken en bij meerdere bakkers tot we brood hebben gevonden dat vers genoeg is.
Als we het National Park inrijden veranderd de, toch al niet zo beste, asfalt weg in een zanderig pad met gaten die rustig een halve meter diep zijn. Geen probleem voor de fourwheeldrive van Bert, iets minder voor mijn lege maag op de vroege ochtend. Maar de zon komt op en het uitzicht is verbluffend mooi.
Uiteindelijk rijden we het dorpje Terelsj door en steken we een half bevroren rivier over zonder dat we vast komen te zitten. Een kwartiertje later zijn we bij zijn Ger-kamp. Vier tenten en een schuur voor de koeien. De Mongoolse vrouw van Bert spreekt Engels en ze hebben drie kinderen.
Ik krijg bruin brood met Hollandse komijnekaas, die Bert zelf maakt. Voor s'middags staat de snert al op en s'avonds krijg ik aardappelen met jus en een huisgemaakte slavink. De tweede avond zelfs zuurkool. Wie had ooit gedacht dat ik Hollandse rookworst zou eten op het uitgestrekte platteland van Mongolië.
Ik verblijf twee nachten in het kamp, het is -20 •c. Ik stook het kacheltje in mijn eigen ger-tent op hout en s'nachts op kolen. Het toilet is een winderig hokje buiten, boven een gat in de grond. De hekken staan niet om het vee maar om de tenten en zo ver je kan kijken zie je natuur, met her en der een kudde koeien of paarden.
Voordat ik op de trein naar Beijing stap breng ik nog een dag en een nacht door in Ulaanbaatar. Onbegrijpelijk hoe een land, dat zo rijk is aan grondstoffen, zo onderontwikkeld kan zijn. De hoofdstad is een chaos, maar de zon schijnt en ik heb de hele dag, dus ik kijk mijn ogen uit terwijl ik rond wandel.
Donderdag 13 oktober stap ik s'morgens vroeg op de trein naar Beijing. Het laatste stuk van het eerste deel van mijn reis.
-
19 November 2014 - 00:04
Yvonne En Michael:
He Josje, wat een mooi verhaal en belevenissen. Heel bijzonder om te lezen en leuk om jou zo te kunnen volgen. We zien het helemaal voor ons.
Hier gaat alles zijn gangetje. Gelukkig niet zo koud als bij jou!
Heel veel plezier en hopen snel weer wat van je te lezen. Heel veel liefs van Michael en Yvonne -
19 November 2014 - 11:21
Pieteke:
Ha Jos,
klinkt allemaal heel goed en nog leuk en mooi opgeschreven bovendien.
Je wordt gemist hier!!! Dat dan weer wel..
Dikke kussen van iedereen. Pieteke. -
22 November 2014 - 07:18
Britta:
Hoi lieve meid. Wat een geweldig avontuur en leuk om te lezen. Benieuwd naar je volgende verhaal. Liefs Brit xxxx -
24 November 2014 - 10:34
Marloes Overweg:
Hoooi Josje!!
Wat schrijf je goed! Het is net of ik er zelf bij ben :p Hele toffe verhalen!
Liefs -
25 November 2014 - 15:10
Amee Buziau:
Wooooow Jos! Wat een verhalen, echt heerlijk om te lezen. W een bizarre dingen maak jij mee, heel bijzonder. Geniet ervan en hopelijk blijf je schrijven want ik ben te benieuwd naar jouw avonturen.
Ik zit vanaf 21/02/15 t/m 07/02/15 in Australie om mijn hostfamily op te zoeken. Twee weken zit in ter hoogte van Brisbane (om precies te zijn Coolum Beach in de Sunshine Coast). Laat het weten als je in de buurt bent! Zou graag willen meeten. En later moment zal ik ook vast in Oz zitten maar dan ben jij misschien alweer weg.
Geniet van jouw reis, ik vind het zo stoer van je! You go girl, liefs -
29 November 2014 - 12:48
Peter:
Lieve Josje,
Mooi beschreven allemaal. Ik zie het helemaal voor me.
Liefs,
Peter -
30 November 2014 - 19:17
Ingrid:
Hey lieve Jos,
Ik heb net na onze avondmaaltijd jou verslagen hardop voorgelezen aan Yme en Jurre, die mee-at. Hoe kwam ik daar zo op: we spraken over kerstavond vorig jaar toen wij zo gezellig bijeen waren en hebben gekaart. (We gaan je missen deze Kerst!) En vervolgens bedacht ik me jou "waarbenjijnu"......
Wow, wát een avontuur. Doordat ik zelf járen terug ook een half jaar heb rondgereisd door zuid-Amerika kan ik me goed voorstellen wat je meemaakt bij grenzen en wat een burocratische rotzooi je door moet ploeteren op sommige momenten. Maar inderdaad ook hoeveel verschillende mensen je ontmoet. Wat fijn dat het laatste stuk van je treinreis zoveel prettiger was dan het eerste stuk. Ben ook benieuwd naar je verhaal vanuit Beijing. Laat je voeten lekker masseren hè, dat kan op elke straathoek!! En dan die Muur. Zo indrukwekkend. Je schrijft echt heel fantastisch. Ben benieuwd naar het vervolg..... Heel veel succes en plezier met alles en take care. Liefs vanuit Zeist van ons, xxxx Ingrid
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
